Ιερά Μονή Βουλκάνο

Το μοναστήρι του Βουλκάνο ή Βουρκάνο κατέχει την πρώτη θέση ανάμεσα στα μυθικά και ιστορικά ονόματα της Μεσσηνίας, αφού βρίσκεται στον ιερότερο χώρο και της προϊστορικής και της αρχαίας χώρας, στην καρδιά του τόπου. Και είναι ακριβώς αυτή η θέση της Ιθώμης, στη μέση του μεγάλου κάμπου, που χωρίς μεγάλο ύψος (802μ), δίνει στο ύψωμα μία υπεροχή, σα να είναι το ψηλότερο όρος του Μεσσηνιακού χώρου. Βρίσκεται πραγματικά στην κορυφή της Ιθώμης, πάνω σε πελώριο φυσικό βράχο, που δίνει την εντύπωση πως αποτελεί και τα θεμέλια του. Νοτιανατολικά από το μοναστήρι βρίσκεται το αρχαίο ιερό του Δία Ιθωμάτα, στο οποίο γινόντουσαν πολλές θυσίες, και όπως υποστηρίζει η παράδοση ακόμα και ανθρωποθυσίες.

Ιερά Μονή Μαρδακίου

Η Ιερά Μονή Μαρδακίου ή Μανδρακίου, γνωστή με το όνομα «το Μαρδάκι», βρίσκεται στην περιοχή της Αλαγονίας, λίγα χιλιόμετρα μετά το χωριό Νέδουσα, (Μεγάλη Αναστάσοβα) ανάμεσα στα σημεία Πυργιώτισσα ή Σιδεροβάγενο και Βαρθάλαινα. Σύμφωνα με μία επιγραφή, που βρίσκεται επί της θύρας του ναού, η μονή εκτίσθη το 1504, αλλά η ύπαρξή του πρέπει να είναι πολύ παλαιότερη. Κτήτορας και ιδρυτής του μοναστηριού υπήρξε ο Θεόδωρος Χανδρινός που καταγόταν από τη Σίτσοβα (νυν Αλαγονία). Ο Χανδρινός ήταν «μουσελίμης» δηλαδή κατώτερος διοικητικός υπάλληλος και τον αποκαλούσαν άρχοντα. Έχτισε το μοναστήρι «Σαυροπηγιακό» δηλαδή εξαρτώμενο απ’ ευθείας από τον Οικουμενικό Πατριάρχη.

Ναυαρινο Πυλος

Η ναυμαχία στο Ναυαρίνο (επίσης Ναβαρίνο) έγινε στις 20 Οκτωβρίου του 1827, κατά τη διάρκεια της ελληνικής επανάστασης (1821-1832) στον κόλπο Ναυαρίνο, στη δυτική ακτή της χερσονήσου της Πελοποννήσου στο Ιόνιο Πέλαγος.Η συνδυασμένη οθωμανική αιγυπτιακή αρμάδα καταστράφηκε από συμμαχική βρετανική, γαλλική ρωσική ναυτική δύναμη. Είναι η τελευταία σημαντική ναυμαχία στην ιστορία που διεξήχθη εξ ολοκλήρου με ιστιοφόρα σκάφη. Σε αυτή τη ναυμαχία τα πλοία τριών ευρωπαϊκών δυνάμεων ήταν καλύτερα εξοπλισμένα από αυτά Αιγυπτίων Οθωμανών αντιπάλων τους τα πληρώματά τους καλύτερα εκπαιδευμένα, συμβάλλοντας έτσι στην ολοκληρωτική νίκη.
Ο κεντρικός παράγοντας που καθόρισε επέμβαση τριών ευρωπαϊκών μεγάλων δυνάμεων στην ελληνική σύγκρουση ήταν οι φιλοδοξίες της Ρωσίας να επεκταθεί στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας εις βάρος της Οθωμανικής αυτοκρατορίας η συναισθηματική υποστήριξή της για τους συντρόφους ορθόδοξους χριστιανούς Έλληνες, οι οποίοι είχαν επαναστατήσει εναντίον της οθωμανικής κυριαρχίας , 1821. Αφού οι προθέσεις της Ρωσίας θεωρήθηκαν σημαντική γεωστρατηγική απειλή από τις άλλες δυνάμεις, ειδικά από τη Μεγάλη Βρετανία, η βρετανική αυστριακή διπλωματία στόχευαν στην παρεμπόδιση της ρωσικής επέμβασης, με ελπίδα ότι η οθωμανική κυβέρνηση θα πετύχαινε καταστολή της εξέγερσης. 1825, η ενθρόνιση του τσάρου Νικόλαου του Πρώτου στο ρωσικό θρόνο, σημάδεψε , υιοθέτηση μιας επιθετικότερης "ελληνικής" πολιτικής, υποχρέωσε τη Μεγάλη Βρετανία να επέμβει, με φόβο ότι μια ασυγκράτητη Ρωσία θα αποσυνέθετε ολοκληρωτικά Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Κάστρο της Κορώνης

Η Κορώνη εξαιτίας της θέσης της έγινε νωρίς στόχος διαφόρων πειρατών επιδρομέων. Όταν οι Φράγκοι ανέλαβαν , κατάκτηση του Μοριά, έφθασαν στην Κορώνη προσπάθησαν να καταλάβουν την οχυρωμένη ακρόπολη της τρομοκρατώντας τους λίγους κατοίκους.Αρχισαν μια σειρά περιπέτειες για τους κατοίκους .
Η Κορώνη είναι στεφανωμένη από το επιβλητικό βενετσιάνικο φρούριο της. Πελώριες καλοδουλεμένες πέτρες, απολήγουν σ' ένα γοτθικό τόξο, στεφανωμένο προς τ' απάνω από μια παραθυρένια καμάρα δωμάτια - βίγλες φρουράς.

Ιχνογραφείται από τους Βυζαντινούς στο δέκατο αιώνα. Πάνω στα ερείπια του οι Βενετοί έχτισαν επιβλητικό τους Κάστρο (1250 - 1270). Είναι ασπίδα Βίγλα του Μεσσηνιακού κόλπου, έπακρο δημιούργημα Βενετσιάνικης τέχνης δεοντολογίας. Ένδοξη κορώνα της παλιάς θαλασσοκράτειρας.

Σε πολλά σημεία του Κάστρου υπάρχουν υπόγειες θολωτές δεξαμενές, κτισμένες από καλοπελεκημένους ογκόλιθους που τροφοδοτούσαν με νερό τους αποκλεισμένους. Τα Μπαστάμια, είναι αποθήκες του Κάστρου, μπλεγμένες με θρύλους, γιατί κανένας δεν έφτασε στα ανεξερεύνητα τους βάθη. Στο Β.Δ. μέρος του Κάστρου στέκει κι η Βαρύτερη οχύρωση, η Μεγάλη Ντάπια.Π άνω στους προμαχώνες της μεταξύ θάλασσας κι ουρανού ποίησε κι έψαλε πνεύμα πίστη, ο ασκητής Παν. Λαχανάς - Κυπριανός, με ψευδώνυμο Π. Γλυφός.

Αρχαία Μεσσήνη

Η Μεσσήνη είναι μια από τις σημαντικές σε μέγεθος, μορφή διατήρηση πόλεις της αρχαιότητας, που έχει ακόμη πολλά να προσφέρει. Δεν διαθέτει μόνον ιερά δημόσια οικοδομήματα, αλλά οχυρώσεις επιβλητικές κατοικίες ταφικά μνημεία.Διαθέτει,σπάνιο προνόμιο να μην έχει καταστραφεί ή καλυφθεί από νεότερους οικισμούς να βρίσκεται σε ένα κατ' εξοχήν μεσογειακό αλώβητο φυσικό περιβάλλον.Συνδυάζει ορεινή μεγαλοπρέπεια Δελφών τη χαμηλή παραποτάμια γαλήνη της Ολυμπίας, με δεσπόζοντα γυμνό ασβεστολιθικό όγκο της Ιθώμης, όπου η ακρόπολη, χαμηλή εύφορη κοιλάδα γύρω από αρχαία πόλη. Φτάνει κανεις εκει οδικώς απο Αθήνα ακολουθώντας οδική αρτηρία Κορίνθου - Τριπόλεως - Μεγαλοπόλεως - Καλαμάτας ή οδική αρτηρία Κορίνθου - Πάτρα - Πύργος - Κυπαρισσία - Μελιγαλάς. Απαιτεί διαδρομή με αυτοκίνητο μιας περίπου ώρας.H Aρχαιολογική Eταιρεία άρχισε συστηματικές ανασκαφικές έρευνες στην αρχαία Mεσσήνη με Σάμιο αρχαιολόγο μετέπειτα πολιτικό Θεμιστοκλή Σοφούλη. Oι ανασκαφές συνεχίστηκαν 1909 & 1925 από Γεώργιο Oικονόμο. Aκολούθησαν οι πολυετείς έρευνες ανασκαφές του Σουηδού αρχαιολόγου N. Valmin στη Mεσσηνία, καρπός οποίων υπήρξαν δύο βασικά συγγράμματά του, ένα για τις επιγραφές της Mεσσηνίας (Lund 1929) ένα δεύτερο για τις τοπογραφικές του έρευνες στην Mεσσήνία (Lund 1930).
Tο 1957 ανέλαβε τις ανασκαφές στην αρχαία Mεσσήνη ο τότε γραμματέας της Aρχαιολογικής Eταιρείας, ακαδημαϊκός Aναστάσιος Oρλάνδος, που εργάστηκε ως 1974. Mε τις ανασκαφές του ίδιου ήλθε στο φώς μεγαλύτερο μέρος του οικοδομικού συγκροτήματος του Aσκληπιείου.

Μπενάκειο Αρχαιολογικό Μουσείο

Εκθέματα του ισογείου βρέθηκαν σε διάφορες περιοχές της Μεσσηνίας. Χρονολογούνται από τους Κλασικούς έως τους Ρωμαϊκούς χρόνους. Η πρώτη αίθουσα φιλοξενεί γλυπτά προερχόμενα κυρίως από το Πεταλίδι (αρχαία Κορώνη). Ιδιαίτερα σημαντική είναι η ενεπίγραφη ερμαϊκή στήλη με ένθετη κεφαλή νέου από αρχαία Μεσσήνη. Η συνεχόμενη δεύτερη αίθουσα είναι αφιερωμένη στα αρχαία ταφικά έθιμα. Παρουσιάζονται ενεπίγραφες επιτύμβιες στήλες, ανάγλυφες πλάκες με παραστάσεις νεκροδείπνων & τμήμα σαρκοφάγου.

Στην τρίτη αίθουσα εκτίθενται αρχιτεκτονικά μέλη , επιγραφές από διάφορες περιοχές της Μεσσηνίας. Εξέχουσα θέση κατέχει η ψηφισματική οπισθόγραφη στήλη από αρχαία Θουρία. Η τελευταία αίθουσα περιλαμβάνει ένα περίφημο μωσαϊκό δάπεδο από Κορώνη, καθώς τμήματα ενός δεύτερου ψηφιδωτού, επίσης Ρωμαϊκών χρόνων, από περιοχή του Δεσύλλα.